Brzeg.

Arise

Deszcz krople wpadały do rozdziawionej paszczy wilczycy. Razem z nimi masa paprochów strąconych po drodze z drzew. Arise opuściła łeb i zaprzestała dalszego zjadania śmieci. Mierzyła wzrokiem okolicę i patrzyła z przejęciem jak wszystko wokół moknie.
- Zależy jakie widoki lubisz - rzekła z zastanowieniem - możemy pójść do jaskini pod wodospadem, jeżeli nie chcesz moknąć, albo możemy iść na urwisko albo do jego podnóża, Świetne są tam widoki - dodała i swoją miną wskazywała na to, żeby Kirken wybrała jedno z tych miejsc.

Kirken

Wstała i otrzepała się. Kilka liści przecież zawsze musiało się do niej przyczepić.
- Wole jaskinię.
Nie chodziło o to, że nie chciała zmoknąć. Po prostu lubiła takie miejsca. Miała świetny wzrok i słuch, a wilgoć ani trochę jej nie przeszkadzała. Ciemność była tym co wielokrotnie pomagało jej, a nawet ratowało, gdy była mała.

Arise

Arise mimo, wcześniejszych zapowiedzi, ucieszyła się na jej propozycję. Wolała być sucha, zwłaszcza, że temperatura nie jest jeszcze na tyle wysoka, by sobie tak po prostu siedzieć i moknąć jak pies przy budzie.
- No to chodźmy, zaprowadzę cię tam - rzekła i podążyła w stronę wodospadu, upewniając się czy Kirken podąża z nią. Zmokłe futro Arise już nie wyglądało tak oszałamiająco, jak wcześniej. Trzeba było je porządnie wysuszyć. Wadera nie lubiła czuć się jak zmokła kura.

Inre

Szli tak razem dość długo. Mimo wszystko Aisha trzymała się nieźle. Gdzieś tam w oddali majaczył brzeg jeziora.
-Już niedaleko.- powiedział wilk, przełamując ciszę. Było tu bardzo spokojnie, jednak nie pozostawał być czujny. Czarna wadera odtrąciła jego pomoc. Przyjął to jak policzek; nie dał jednak tego po sobie poznać. Prawdę powiedziawszy miał ochotę się rozpłakać; tak bez powodu. Mimo to szedł z kamienną twarzą, wpatrując się w falującą taflę jeziora, której, na ich szczęście, nie skuł lód.

Mina

Mina uśmiechnęła się dostrzegając błyszczące jezioro. Jej łapy drżały nie z zimna a z niepokoju. Atmosfera była tak napięta, jak nigdy wcześniej wśród nich. Schyliła łeb nisko nad ziemią jakby starając się wyczuć zapach innych wilków. Nie poczuła nic i kamień lekko spadł z jej serca. Spojrzała na towarzyszy po czym rzekła do Inre:
-Mówiłam.-więcej się nie odezwała. Szła zamyślona, nieobecna. Jej myśli wypełniał głównie Inre. Starał się być opiekuńczy jak alfa dla swojej watahy ale nie dostrzegł że Aisha nie chciała pomocy. I to Minę zastanowiło. Dziwne zachowanie wilka. Czy chciał zaimponować waderze z jego watahy? Nie była pewna i postanowiła nie pytać. Mogła tylko obserwować uważnie ich zachowanie.

Aisha

Wadera może nie była do końca pewna swojej decyzji o wyruszeniu aż tu. Nie dawała po sobie poznać zmęczenia, bólu czy ignorancji.
- Dziękuje wam - oznajmiła ciepło.
Aisha pokonała kilka kroków i znalazła się przy brzegu jeziora. Zaczęła chłeptać wodę niczym spragniony szczeniak. Piła kilka minut, gdy nagle wskoczyła do jeziora. Zauważyła, że kilkanaście metrów od nich lód pokrył taflę wody.
- Zobaczcie - zwróciła się do towarzyszy - Lód! Idziemy? - uśmiechnęła się i przekręciła ogonem dookoła.

Inre

Inre zamyślił się mocno. Został z tyłu i delikatnie zboczył ze ścieżki. Wszedł na kamienie nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Z dziwnego otępienia wyrwał go rwący ból na wewnętrznej stronie łapy. Po bliższych oględzinach miejsca zdarzenia doszedł do wniosku, że rozciął łapę o ostry kamień. W sumie to się cieszył bo tylko on nie został "uszkodzony" w potyczce z dzikami. Tą radość stłumiła druga fala piekącego bólu. Wilk sykną cicho. Krew kapała dość obficie. Otrząsną się i ruszył w kierunku wader. To tylko małe zadrapanie pomyślał. Uśmiechną się podchodząc do wilczyc nad brzegiem jeziora. Był mistrzem w robieniu dobrej miny do złej gry.

Mina

Mina przyglądała się wilkom z ukrytą w oczach ciekawością. Nie wiedziała czemu tak było. Siedziała na ziemi i podnosiła co chwilkę lewą łapę do góry. Tak miała w zwyczaju kiedy się jej nudziło. Rozglądała się ciekawsko, nigdy tu nie była. Wtedy usłyszała w sobie głos. "Ładnie prawda Mino? Poznajesz świat." Uśmiechnęła się sama do siebie. Zauważyła że podszedł do nich Inre. Wstała wtedy i odeszła kawałek. Stanęła nad taflą wody i pzryglądała się sobie w zamyśleniu. "Jak twoja matka" usłyszała głos. Podniosła zaniepokojona łeb i rozglądała się wystraszona. On był takie wyraźny!

Aisha

Wadera zobaczyła nadchodzącego Inre, Mina stała obok. Wyszła powoli na brzeg i spojrzała na wilki. Przymrużyła oczy. Aisha wydawała się spokojna, siedziała opierając się na swoich zwichrowanych łapach.
- Umiecie pływać? - uśmiechnęła się do towarzyszy. - Możemy się ścigać do tamtego lodu. - wskazała łapą - Woda tu jest o wiele cieplejsza niż tam, przy samej warstwie lodu, to na pewno. Ale nie sądzę, że zrazi nas zimna woda, co nie?
Wadera spojrzała pytająco na wilki.

Inre

- Pływam, aczkolwiek niechętnie.- wyznał Inre. Podszedł do linii wody i położył się ukrywając rozciętą łapę. Zanurzył pysk w zimnej wodzie. Już dawno nie smakowała mu tak wybornie. Wziął kilka łyków, zwrócił pysk w stronę wilczyc i wciągną powietrze. Wyczuł cieczkę u jednej z nich. Uśmiechną się w duchu. Obudziły się w nim typowo samcze instynkty. Pozwolił sobie jednak tylko na chwilę marzeń. Szybko się opanował. Był ciekaw co też teraz zrobią wadery.