Środek lasu.

Juergen

Wilk jeszcze przez chwilę otrzepywał łapę z bólu. Zachęcony perspektywą wspólnego polowania wskoczył w krzaki za siostrą. Zauważył jak z zarośli wybiega mały zajączek. Czemu Aisha nie chciała go złapać? Jurgi nie zastanawiał się nad tym długo i po chwili złapał w swoje zębiska małego szaraka o czerwonych oczach. W mgnieniu oka zadał mu śmiertelną ranę i zawlókł w wygodne miejsce.

Aisha

Aisha wypatrzyła wilka, który także upolował zająca. Po chwili wstała i dość chwiejącym krokiem doszła do Jurgiego. Wadera przyglądnęła się ofierze brata.
- Dlaczego go zabiłeś?! - w jej głosie można było wysłyszeć nutę pretensji, żalu. - On powinien żyć, bo przecież jest taki śliczny. Nie zauważyłeś w nim nic szczególnego?
Trochę zirytowana wadera zatapiała powoli kły w świeżym mięsku. Aisha nie przepadała za smakiem krwi, więc starała się obgryzać tylko te miejsca, w których nie ma żył, tętnic,

Juergen

Juergen spojrzał na niedomknięte oczy swojej ofiary.
- Phi, no gapił się tak jak ja - odparł - i co z tego, kto inny by go chapnął.
Wilk bez skrupułów zajadał się mięsem swego króliczego sobowtóra.
- Zabiłem swojego szaraczkowego braciszka - śmiał się - Chcesz kawałek Jurgieg? - pytał podtykając jej kawałek mięsa - no zobacz jaki smaczny.
Wilk przyglądał się z ciekawością jak Aisha zjada swojego szaraka. Uśmiechał się widząc w jaki sposób potraktowała czerwono-okiego zwierzaka i wkrótce zasmucił się, żę go zjadł.

Aisha

Aisha nie zwracała uwagi na zaczepki Jurgiego, była zajęta jedzeniem swojego zająca. Wadera delektowała się smakiem świeżutkiego mięsa, bo miała przeczucia, że to jest jej ostatni posiłek w tym tygodniu, być może dłużej. Zdecydowała się przerwać, panującą od dłuższej chwili, monotonną ciszę.
- Nie mogę przestać się obwiniać. Łapa mnie boli, a ten zając będzie pewnie moim ostatnim posiłkiem. Może nie w życiu. To znaczy oby nie w życiu. - wadera mówiła szeptem - Wystarczy, że teraz z krzaków wyskoczy dziesięciu ludzi.. i co? I nic. Ty zdołasz uciec. - Aisha gwałtownie przerwała i uniosła uszy. Usłyszała coś jakby kroki, lecz to mógłby być nawet zając lub inny wilk. - Słyszysz?

Juergen

Wilk uśmiechał się, widząc jak Aisha go ignoruje, dawało mu to jeszcze większą frajdę z dokuczania. Usłyszał jak Aisha coś szepce. wyłapał tylko słowa "zając ostatni w życiu" zdziwił się i przez chwilę zastanawiał się o czym ona bredzi. Nie zdążył zapytać o co jej chodziło, gdy nagle usłyszał czyjeś kroki. Były jakoś dziwnie podejrzane i dziwnie znajome. Nastawił uszy i z uwagą słuchał dokąd podążają obcy.
- Ciekawe kto to? - zapytał zaciekawiony.

Aisha

- Może pójdziemy to sprawdzić. - wadera opanowanym głosem powiedziała do wilka. - To znaczy lepiej byłoby to sprawdzić.
Zakłopotana wilczyca uniosła się z miejsca, po czym rozprostowała kończyny. Przeszła się wokół Juergena.
- To co idziemy? - Aisha szepnęła do niego, niechąc aby została usłyszana przez potencjalnego i tajemniczego przeciwnika. Wadera skierowała się w stronę usłyszanego dźwięku. Zaczekała na reakcje Juergiego.

Juergen

- Widzę, że strasznie Ci się nudzi - rzekł zdegustowany. Tym razem nie był chętny, żeby iść gdziekolwiek i szukać guza. Mimo niechęci do obcych, czasem nie chciało mu się ruszyć tyłka i zadziałać. Po chwili jednak wstał, otrzepał się i leniwie ruszył w stronę potencjalnego zagrożenia. Trochę obawiał się o to aby nie stać się pięknym trofeum ludzkim, takim samym, jakie widywał za młodu i postanowił sprawdzić co czai się za rogiem.
- No to chodź - rzekł marudnie - zobaczymy co tam jest.

Aisha

Aisha wolnym krokiem ruszyła w krzaki. Wiedziała, że za nią idzie Jurgi, do którego miała wielkie zaufanie i wiedziała, że podąża za nią. Wadera delikatnie odgarnęła gałęzie, lecz nim to zrobiła usłyszała krzyki. Zobaczyła dwoje około 5-letnich dzieci oraz ich matkę. Nie mieli broni, nie mieli niczego zagrażającego życiu wilków.
- Bierzesz matkę? - uśmiechnęła się do wilka, który jeszcze nie widział widoku za pagórkiem. - Ja wolę dzieci.

Juergen

Wilk podążał leniwie za siostrą. Jego uwagę przykuł znajomy ludzki zapach. Pomyślał w pewnej chwili, że kroi się coś ciekawego. Gdy tylko ujrzał co tak naprawdę kryję się w krzakach jego entuzjazm nieco zmalał.
Na widok wilków kobieta zaczęła krzyczeć i ani myślała uciekać. Rzucała w nie czym popadnie, kamieniami, patykami a nawet rzeczami, które miała przy sobie. Jurgi nie zwracał uwagi na przedmioty lecące w jego stronę i wpatrywał się w ludzi z wielką uwagą. Starał się pokazać swoją wyższość na do tymi dziwnymi stworami. Wilk warkną groźnie i pokazał kły by skutecznie wystraszyć intruzów.
Kobieta oddzielona od dzieci zaczęła szukać czegoś w torbie. Juergen przewrócił ją na plecy i nagle poczuł obrzydliwy zapach wydobywający się z małej puszki. Jego oczy zaczęły płonąć z bólu. Kobieta wykorzystując sytuację wymknęła się i ruszyła w obronie dzieci.

Aisha

Wadera widząc, że Jurgi biegnie w stronę matki skutecznie zatrzymała oboje dzieci. Rzuciła się na nie, tak jak to już kiedyś zrobiła, łamiąc im obie kości udowe. Dzieci zostały w pełni unieruchomione. Aisha obejrzała się za siebie. Ujrzała matkę biegnącą w jej stronę z czerwoną puszką w ręku oraz leżącego nieopodal wilka. Z zimną krwią zaczęła biec w stronę kobiety z wysoko uniesionym łbem. Całkiem zapomniała o bólu wywołanym złamaniem kości i deptała na ową łapę bez zastanowienia. Sekundy biegu toczyły się niemiłosiernie. Sekundy zmieniały się w minuty. Gdy doszło do spotkania między waderą a kobietą, Aisha z rozpędu wbiła swoje kły w jej żołądek, a kobieta gwałtownie potraktowała ją gazu łzawiącego, który znajdował się w puszce. Mimo to wadera nie zamknęła oczu i krzyknęła do Jurgiego by jej pomógł, lecz wszystko stało się tak szybko, a wadera celowo przewróciła kobietę na grupkę wystających, ostrych kamieni. Matka wypuściła z rąk puszkę na znak śmierci, gdyż upadła na głowę. Dzieci darły się w niebo głosy, lecz po chwili straciły przytomność. Aisha także upadła na ziemię pełną kamieni i zmęczona całym zajściem, wyczekiwała nadejścia Jurgiego. Wadera wyglądała jak nie żywa, jej oczy były zamknięte z powodu gazu, a wokół ciała wilczycy płynął strumyczek krwi, bo ona sama nadziała się na któryś z kamieni. Z jej pyska wolno sączyła się krew.