Środek lasu.

Mina

Mina powoli i sennie otworzyła oczy. Był piękny poranek. Podniosła łeb, ziewnęła i rozejrzała się po jaskini.
-Dzień dobry o poranku!-warknęła przelotnie i wesoło.-Gdzie jest Inre?
Powoli podniosła się i optrzepała. Oczy cały czas się jej kleiły, była zaspana, łapy jej ścierpły. Powoli się przeciągnęła ziewając po czym zerknęła na Aishę i usiadła.
-Miło tu, ciepło i przytulnie ale nie mogę siedzieć Wam wiecznie na karku. Niedługo się będę musiała wynosić ale pozwolisz że zaczekam na Inre. Nie chcę Cię samej zostawiać.-czarnula uśmiechnęła się chociaż serce się jej ściskało na samą myśl o opuszczeniu towarzyszy. Tyle dla niej zrobili, najchętniej by nie odchodziła. Jednak to nie była jej wataha. Nie mogła wiecznie z nimi żyć. Nie była pewna czy chcieli a w nocy miała dość czas na przemyślenie sprawy. Postanowiła tego nie przeciągać aby nie drażnić swego tkliwego serca jeszcze bardziej.

Aisha

Wadera wpatrzona w Mine, ujrzała jak ta powoli budziła się do życia. Nawet ucieszyła się, że nie musi sama siedzieć.
- O Mina - uśmiechnęła się do niej - A Inre tam lata gdzieś, nie wiem gdzie poszedł, widziałam jak był obok drzew. - powiedziała.
Wadera przeciągnęła się i wysłuchawszy słów wilczycy odpowiedziała:
- Jeny, nie odchodź.. Jesteś ranna, nie możesz chodzić sama po tym zimnie - spojrzała na nią troskliwie. - To ja nie chcę Cię samej zostawić. A w ogóle nawet jeśli wyszłabyś, poszłabym za Tobą. - uśmiechnęła się. - Siedź w cieple póki możesz Mino, mi to nigdy nie było dane.
Aisha wstała i wyjrzała za gałęzie.

Inre

Po skończonej przechadzce Inre wrócił do jaskini.
-Dzień dobry- powiedział widząc, że obie wadery już się obudziły. Był ciekaw czy zostaną tutaj czy opuszczą to przytulne gniazdko.
-Jaki mamy plan gry na dzisiejszy dzień?- spytał radośnie podchodząc do towarzyszek. Dawno nie czuł się taki szczęśliwy. Miał ochotę pobiegać i pobawić się jak szczeniak, ale szybko się opanował. Wiedział, że nie przystoi to dorosłemu wilkowi. Uśmiechną się tylko ciepło.

Mina

-Cześć Inre. Na dziś? W sumie to ja chciałam się wynieść. Nie mogę wiecznie siedzieć z Wami. Ale może jednak zostanę. Aisha ma rację. Muszę zrobić przerwę w somtnej wędrówce.-Mina odezwała się ciepło. Usiadła na ziemi patrząc to na wilka to na waderę. Jej oczy pełne były ciepła, spokoju i radości. Bok bolał mniej ale ciągle nie mogła na nim leżeć. Aisha miała rację. Jeszcze nie czas odchodzić. Ale Mina wiedziała że im później, tym trudniej będzie odejść. Wiedziała też że kiedy odejdzie, poczuje ulgę ale na razie postanowiła zostać. Spojrzała na Inre złotymi oczami i zamachała ogonem.

Aisha

Wadera przysiadła na ciepłym mchu i oparła łeb o chłodniejszą, kamienną ścianę.
- No to postanowione, Mina zostaje. - uśmiechnęła się ciepło.Westchnęła głośno gdy ból nagle przeszył ją na wylot. Wzdrygnęła i zacisnęła kły. Odwróciła pysk od towarzyszy, by nie zobaczyli wyrazu jej twarzy. Akurat terazzz - syknęła w myślach. Gdy już ogarnęła się na tyle, aby coś powiedzieć, rzekła:
- To jak idziemy gdzieś? Może nad jezioro, na pewno zamarzło. - wymusiła uśmiech - Byłaby frajda poślizgać się trochę - zaśmiała się.

Inre

-A noże najpierw znajdziemy jakiś strumyk? Chce mi się pić- powiedział, a uśmiech nie znikał z jego pyska. Zauważył jednak, że z Aishą jest coś nie tak. Już otworzył pysk, żeby coś powiedzieć ale szybko go zamknął. Cierpliwie czekał na odpowiedź towarzyszek.

Mina

-Dobrze. Inre ma rację, poszukajmy strumyka.-rzekła te słowa i spojrzała na wilki. Wytrzeszczyła oczy na Aishę i nie mogła odwrócić wzroku.
-Aisha, co jest?-udawała spokój chociaż naprawdę serce biło jej jak szalone. Znowu ten niepokój. Miała ochotę zawrócić i wybiec ale co by wtedy pokazała? Że panikuje. Uznała że zaczeka aż Aisha sama odpowie. Widziała że Inre również był zaniepokojony.

Aisha

Wadera bez słowa postanowiła wyjść z norki. Szybkim ruchem wzięła do pyska kawałek ciepłego mięsa, odsunęła gałęzie i znalazła się na zewnątrz.
- Idziecie? - spytała towarzyszy przekręcając tylko łeb w ich stronę.
Aisha delektując się mięskiem jeszcze raz spojrzała pytająco na wilki i ruszyła przed siebie. Szła umiarkowanym tempem i będąc dość daleko od nich odwróciła się. Nie widziała ich. Wadera wlazła do którejś norki będącej po drodze. Aisha musiała być chwilę sama. Położyła się wewnątrz i zwróciła wzrok w stronę ścieżki, którą jeszcze przed chwilą podążała.

Inre

Biały wilk podszedł do wyjścia i zatrzymał się przepuszczając Minę. Kontem oka zauważył znikającą Aishę. Nie wróżyło to nic dobrego, ale postanowił na razie się nie wtrącać. A jeśli znów coś się stanie. Nie mógł podjąć decyzji. Postanowił poczekać aż zobaczy waderę z odległości bliższej niż 200 metrów.

Mina

Kiedy Inre wypuścił Minę przy wyjściu, ta tylko skinęła łbem w podziękowaniu. Rozejrzała się i ostrożnie przeszła kawałek. Nie widziała Aishy ale cóż, wadera widocznie chciała być sama. Minę zaniepokoił ten fakt jednak nie mogła nic zrobić.
-Idziemy? Oby dziś Aisha nie spotkała 24 dzików.-czarnula uśmiechnęła się do białego wilka i zadała ponowne pytanie.-W którym kierunku ruszamy?
Usiadła na ziemi i rozejrzała się. Teraz zawładną nią spokój, nie bała się a serce wróciło do normalnego rytmu. Rytmu życia i harmonii tego lasu oraz całego świata. Teraz Mina poprostu była i chciała aby ta chwila trwała jak najdłużej.