Martwe obrzeża

Uxta

Basior szedł spokojnym, pełnym gracji krokiem. Na swojej drodze niedoli ujrzał jakiś kształt. Z każdą chwilą przypominał on coraz bardziej wilka. A może raczej wilczycę. Uśmiechną się w duchu, że przynajmniej ona została na tych ziemiach. W sercu podejrzewał, że wilki ruszyły za zwierzyną, a tylko on się zagapił i został tu. Przechylił łeb na prawą stronę i staną tuz obok niej.
- Witaj.- było to ciche szczeknięcie, godne basiora swojego pokroju.
- Co taka wilczyca jak ty robi w takim...- trudno było znaleźć słowa by opisać to co widział.- miejscu jak to.- dokończył bez większych ceremonii.

Mina

Mina spojrzała na wilka, który do niej doszedł.
- Witaj. Przyszłam... nie wiem po co. Szukam kogoś... co raz mniej nas tutaj. - powiedziała półgłosem.
Zamerdała ogonem i dalej siedziała w ciszy patrząc w niebo. Rozejrzała się i spojrzała na obcego wilka.
- Jestem Mina, z watahy ognia. A Ty? - powiedziała po dłuższej chwili aby przerwać ciszę.

Uxta

- Tak coraz mniej.- przyznał ze smutkiem.
- Vuxta Wataha Natury.- również zamerdał ogonem. Kłusownictwo i brak jedzenia wypłoszyły większość wilków z tych terenów. Było to boleśnie odczuwalne chyba dla wszystkich watah.

Nutella

Przyszłam spokojnie do lasu. Byłam tu pierwszy las. Oglądałam wszystkie drzewa i krzaki...

Uxta

Vuxya ujrzał kolejną wilczycę.
- No proszę wszyscy głodnieją.- powiedział pod nosem. Było to raczej jego stwierdzenie skierowane do samego siebie niż do wader. Uśmiechną się do przybyłej.
- Witaj. Ciebie też głód postawił na nogi?- zapytał wesoło. Zamerdał ogonem jaj na powitanie.

Mina

/Nutella, dłuższe posty Wink (1)

/

Mina merdała ogonem. Czuła się tak dobrze w towarzystwie. Rozglądała się po wilkach i czuła doskonale. Tak dawno kogokolwiek widziała.
- Widzę, że jednak się zbieramy!- wykrzyknęła radośnie i podskoczyła. Jej czarna sierść błyszczała w odblasku chłodnego, jesiennego wieczoru. Ostatnie promienie słońca zasnuła mgła, słychać było szum spadających z niedalekich resztek drzew liści.
- Może przeniesiemy się w jakieś... ładniejsze miejsce? - zapytała Mina i wstała bardzo zadowolona.

Uxta

Wilk kiwną głową.
- Tak to dobry pomysł.
Powiedział macną kilka razy ogonem. Było to jak ponure westchnięcie. Jak co roku po ciepłym i przyjemnym lecie nadchodzi jesień zwiastująca złe czasy. Czemu nie wyruszył za zdobyczą. Przywiązanie. To uczucie więzi z tymi terenami trzymało go jak łańcuch. Pierwszy raz czół ją i nie zamierzał zerwać. W końcu taka więź nie zrani. Bo jak. Była całkowicie bezpieczna. Posłał wadera starannie wymodelowany uśmiech. Spotkał dwa wilki. Wilczyce. Ale były z innych watah. Zapewne młode dusze natury jeszcze nie przywiązały się jak on do tych ziem. Pewnie jak by był szczenięciem poszedł by zinami. Ale nie jest. Więc poco się tym martwi. On nie odejdzie. Nigdy. Jak posępny strażnik będzie wytrwały i będzie stał na straży granic. Westchnę. Cichy jęk który mógł wyrazić jego zbolałe uczucia. Jednak nie zamierzał martwić wilczyc. Bo poco.

Mina

Wadera wędrowała po martwym terenie. Jej serce biło szybciej. Znów było tak, jak dawniej. Wadera tęskniła za stadem, nieudaną miłością. Ale nie czuła się specjalnie źle. Spotkała Vuxtę. To i tak dobrze na te czasy.
- Pójdziemy nad wodospad, przenocujemy w jaskini, może zapolujemy, dobrze? - rzekła do wilków i ruszyła szybszym truchtem, aby tylko opuścić to miejsce.

Uxta

Kiwną głową. Nie był to zły pomysł. W jaskini są bezpieczni, a może się okazać, że nagrzana przez letnie słońce jaskinia, będzie również i przyjemnym miejscem. Jednakże z drugiej strony, może być tak, że będzie w niej zimno i wilgotno. Warto zaryzykować. Kiwną głową by nowa wadera poszła z nimi. Następnie ruszył za Miną.