Podnóże urwiska.

Shigeru

Shigeru otworzyła oczy, leżała na trawie, która wydawała jej się miękka. Powoli wstała prostując powykrzywiane łapy, spojrzała skruszona w dół. To był koniec, samica zrobiła to, czego chciał, ale ten koniec to co innego. Jego już nie było. Nie. Uratował ciało poświęcając siebie. Beta przysiadła odwrócona tyłem do Shimizu myśląc, dlaczego skoro on uratował ją, ona nie mogła zrobić tego samego. Widocznie właśnie tak on wolał. Teraz nie ma już nic, siły, demonicznego ducha, jego samego oraz wspólnego wroga. Nie ma nic, teraz mówienie do gwiazd już nie miało sensu...
- Tak, to koniec, droga towarzyszko. I ten potwór, i Hidoi zniknęli. Już nigdy ich nie zobaczysz- wadera starała się mówić głosem pełnym dumy i zadowolenia, ale wykrzesała tylko niemiłe burknięcie.
Cierpiała, że straciła przyjaciela smakując na nowo jego obecności. Jego słów, kiedy noce spędzała sama. Bezpieczeństwa. A może chodziło tylko o to, by ciemnobrązowa bestia nie miała tego, czego chce? Czyli śmierci Shigeru... Być może właśnie o tym wtedy pomyślał jej Hidoi, ale to nie miało już znaczenia.
Zwyczajnie.
Jego już nie ma.
Ich już nie ma.
Wadera przymknęła melancholijne oczy i nie żegnając się z lekarką odbiegła mając nadzieję, że ona mimo wielkiego zaskoczenia wszystko zrozumie.

Juergen

Wilk z jakichś nieokreślonych względów znalazł się tu. Usiadł na przeciw skale i wpatrywał się na cmentarzysko. Czuł się dobrze w swoim własnym towarzystwie. Raz na jakiś czas, można było posiedzieć bez konieczności rozmawiania z kimkolwiek. Postanowił, że tym razem sam odda się przemyśleniom i wyśpi się gdzieś osłonięty przed wiatrem. Skała umożliwiała schowanie się przed nacinającym śniegiem, niestety nie dając przy tym całkowitego uczucia ciepła i komfortu, że wszystko będzie dobrze.
Wilk zrzucił z siebie szmaty jakie, osłaniały jego rany. Te zdążyły się już zagoić. Wydać było tylko blizny, które niebawem miały się pokryć futrem.
Jurgi usadowił się i ziewnął szeroko. Postanowił, że zdrzemnie się by zapomnieć o tym co dzieje się wokół.

Mina

Było już bardzo ciemno kiedy Mina poczuła pod łapami kamienisty grunt. Podeszła jeszcze kilka kroków dalej ale była pewna, że dotarli do skał. Rozłożyła skórę i usiadła. Czekała na Diabla. Usłyszała szmery niedaleko siebie.
- Diablo? Gdzie jesteś? Nie wydurniaj się tylko chodź!- warknęła na wilka. Nie była pewna czy to on. Mogło to być inne zwierzę. Nie wiedziała gdzie jest Diablo ale miała nadzieję, że skończy wygłupy. Ponownie usłyszała szmer.
- Diablo! Nie wydurniaj się tylko chodź! Tutaj jestem!- warknęła ponowie.
Księżyc świecił dostatecznie jasno ale nigdzie nie widziała wilka. Jedynie coś słyszała. Wstała rozglądając się na boki.

Diablo

Diablo podbiegł do samicy. -Mówiłaś coś? Również słyszał jakieś odgłosy, ale nie wiedział co to może być. -Słyszysz to? Trochę się wystraszył i to nie na żarty.

Mina

Mina spojrzała na niego z wyrzurtem.
- Nie, nie słyszę. Jestem głucha.-warknęła ironicznie do Diabla. Przeszła kilka kroków w jedną i w drugą stronę. Zajrzała za jeden z większych kamieni i odskoczyła. Podeszła do wilka i rzekła nieco wystraszona:
- Śpi tam jakiś wilk. Wygląda znajomo ale nie mogę go rozpoznać. Jest za ciemno i śpi w dziwnej pozycji. Nie dojrzę kto to.
Mówiła wyraźnie i spokojnie. Potem położyła się na skórze jakby nigdy nic i szykowała się do spania.

Diablo

Diablo prychnął do niej. -Nie musisz odrazu się oburzać. Usiadł na zadzie. -Skoro śpi to możesz podejść do niego bliżej. Raczej nic ci nie zrobi. Rzucił oschle do wadery i położył się na ziemi.

Mina

Mina zgromiła wilka spojrzeniem. Nie chciała się kłócić więc tylko wstała i znikła za skałą. Nie było jej dłuższą chwilę.
- Jest chyba z naszej watahy. Nie widziałam bo jest ciemno.- warknęła wracając. Nie było to miłe warknięcie ale też nie było w nim groźby. Wadera nie podeszła jednak do wilka. Kochała go to fakt ale źle się czuła kiedy kogoś irytowała. Zwłaszcza tak bliską osobę. Poszła kawałek dalej i schowała się za dużym kamieniem. Nie chciała spać tylko wszystko przemyśleć. Nie wiedziała co ma teraz zrobić, jak to rozegrać. Miała ochotę się rozpałakać ale najpierw czekała aż Diablo zaśnie.

Karma

Wilczyca zobaczyła dwa wilki. Postanowiła podejść i się przywitać. - Witajcie. Przysiadła obok nich. Dawno nie miała kontaktu z żadnym wilkiem. Chciał to nadrobić.

Juergen

//Trochę dłuższe posty proszę Diablo i Karma//

Wilk podniósł łeb. Usłyszał jakieś niedyskretne odgłosy i swoje czerwone ślepia wbił w trzy czarne sylwetki. Nie wydały mu się by chciały zrobić coś głupiego. Z ich rozmów było wyraźnie słychać, że nie mogą się sami się odnaleźć. Przez chwilę nasłuchiwał i starał się rozpoznać wilki. Nie udawało się, im bardziej słuchał, tym wydawało mu się, że trafił na kogoś skrajnie obcego.
Postanowił wstać. Nie zajęło to dużo czasu. Odrzucił szmaty za siebie i starając się nie nadepnąć na nic, co by zwróciło na niego uwagę, podszedł bliżej nieznajomych. Jego czerwone oczy wyłoniły się z mroku i tylko biały pysk zdradzał, że można mieć do czynienia z wilkiem, a nie z bestią niewiadomego pochodzenia.
- Zgubiliście się? - zapytał ostrożnie. Nie wiedział czy ma ochotę rozmawiać z nieznajomymi.

Diablo

Samiec zobaczył waderę, a potem usłyszał jej głos. -Witaj. Jestem Diablo, a to jest Mina. Wskazał łapą w stronę swojej przyjaciółki. Diablo odwrócił łeb w kierunku nieznanego głosu. -A kim ty jesteś, że cię to tak interesuje? Odburknął w stronę nieznajomego samca. Nie lubił kiedy ktoś obcy wtykał w nos w nie swoje sprawy. Futro na skórze basiora trochę się zjeżyło, ale tylko ociupinkę.