Skały.

Nivera

Po wysokiej i gęstej trawie widnieją skały. Tak, dokładnie. Pełno malutkich głazów i ostrych kamyczków. Pomiędzy nimi mieszczą się wąskie, piaskowe ścieżki, które nie wiadomo skąd się wzięły i komu służyły.

Shimizu

Powoli zagłębiając się w polany, Shimizu spostrzegła kilka skał. Postanowiła sprawdzić co to jest. Przyśpieszyła kroku i już po kilku minutach otoczona była ostrymi kamieniami. Nagle poślizgnęła się na jednej ze skał, a jej ostra krawędź skaleczyła jej łapę. Chwilę później wadera zlizywała z rany swoją krew, która nie przestawała cieknąć. Na domiar złego usłyszała osuwającą się skałę. To oznaczało, że nie jest sama. Nie wiedziała kim jest osobnik, który wraz z nią jest na skałach. Nie czuła się bezpieczna. Na dodatek, ze zranioną nogą nie mogłaby uciec daleko. Mogła mieć tylko nadzieję, że jest to przyjaciel.

Juergen

Juergen przybiegł na miejsce i rozglądał się wszędzie z ciekawością. Wyłapywał nowe zapachy i poszukiwał dobrego miejsca na odpoczynek. Był trochę zmęczony po długim maratonie jaki sobie urządził. Chwilę potem ułożył na brzuchu na jednej ze skał i zamknął oczy. Po chwili jednak wyczuł zapach kogoś jeszcze i szybko uświadomił sobie że nie jest tu sam.

Shigeru

Shigeru wbiegła na skały, czuła znajomy zapach swojej watahy. W oddali stała Shimizu, nowy członek stada.
- Ave- rzuciła i stanęła zaledwie dwa metry od wilczycy.- Co cię tutaj sprowadza? Czy wiesz, że w nocy niebezpieczeństwo wzrasta?- spytała i dopiero wtedy zastanowiła się, co powiedziała. Prawi morały innym a sama szlaja się po nocy.
Shigeru nerwowo spojrzała w tył, czuła obcy zapach. Gdzieś na skraju skał dostrzegła obcego wilka, którego pierwszy raz widziała na oczy. Kim był owy osobnik?
Biała wilczyca zjeżyła sierść i nie spuszczała wzroku z obcego, nieznanego zwierzęcia.
Księżyc już nie świecił, pokryła go całkowicie granatowa kołdra, z nieba kropił zimny deszcz. Cóż to za okropne anomalie pogodowe...

Juergen

Spoglądał z daleka na nowo przybyłą wilczycę i chciał zapamiętać jej zapach od tak, jakby miało się to do czegoś przydać, w myślach analizował czy może ma do czynienia z wrogiem czy raczej z kimś normalnym w jego zamyśle. Ziewnął trochę znudzony i dalej przyglądał się obcemu. Czuł że jeszcze nie wrócił do sił po długim biegu i jak na razie nic mu się nie chciała. Wystarczyło, że zamiatał małe kamyczki ogonem.

Shimizu

- Ave.- odpowiedziała do bety swojej watahy. Nie sądziła, że zastanie ją w takim miejscu. Mimo, że nie była już sama, nadal była zaniepokojona. Czuła, że jest z nimi ktoś jeszcze. Po minie Shigeru widać było, że też nie jest do końca spokojna. Jej śnieżnobiała sierść była najeżona. Nagle Shimizu spostrzegła sylwetkę innego wilka. Nigdy w życiu go nie widziała.
- Czy to możliwe, żeby to on był tą bestią? Nie, wtedy byłabym już martwa.- wadera miała poplątane myśli. Nie miała pojęcia, kim jest i co ważniejsze- czy nie jest negatywnie nastawiony.

Juergen

Postać Juergena gdzieś tkwiła w mroku widać było tylko jego czerwone ślepia wbite w pozostałych. On uwielbiał obserwować innych i bawić się czy po wyglądzie zdoła odgadnąć charakter danego wilka. Przyglądał się chwilę nie zwracając uwagi na to, że on też został dostrzeżony przez nieznajomych. Po chwili poczuł, że zdrętwiał strasznie. Wstał, więc i powolnym krokiem zbliżał się w stronę wilków.

Shigeru

- Nie, nie jest tą bestią, spokojnie- Shigeru zniżyła głos do szeptu tak, aby wilk nie mógł usłyszeć tej rozmowy.
Wolnym krokiem podeszła do osobnika, zachowała dystans i spojrzała mu w oczy.
- Należysz do jakiejś watahy?- spytała głośnym, stanowczym tonem. Cóż mogła zrobić jak nie zapytać, inaczej się tego nie dowie.
Deszcz ustał, przez granatową kołdrę przebijało się światło, które rozjaśniało wilki. Krople deszczu fruwały w powietrzu, drzewa i krzewy znów coś szeptały, skały o które uderzał wiatr śpiewały. Shigeru postawiła uszy oczekując odpowiedzi. Czyżby towarzysz ją zignorował? Shimizu stała zaraz za nią jakby wyczekując tego samego.

Juergen

Jego spojrzenie zmieniło się, widać było, że jest lekko zakłopotany.
- Nie, nie należę do żadnej - odparł krótko - Muszę się zadomowić najpierw.
Wilk otrzepał się z deszczu. Jego furto było zbyt mokre, aby się dobrze prezentować. Jego oczy zgasły i nie były już tak przenikliwe jak wcześniej. Juergen starał się nawet unikać patrzenia w oczy innym. To była bardzo krępująca sytuacja. Uśmiechał się, co chwila jakby powtarzał sobie w myślach: ”Co ja tu robię”?
- Ty chyba jesteś stąd? - Wykrztusił wreszcie.

Shigeru

- Tak, jestem stąd- odpowiedziała.- A ty skąd przybywasz?- Shigeru wolała żeby o niej wiedzieli jak najmniej, ponadto nigdy nie była skora do rozmowy z wilkami spoza jej watahy, ale owy osobnik kogoś jej przypominał. Aż za bardzo.
Wilczyca podniosła swój biały ogon w górę, w jej czarnych oczach odbijał się księżyc, to piękno, które czciła jej wataha. Poczuła ogromną chęć aby zawyć, taki bardzo silny zew, jednakże powstrzymała się. To dopuszczalne jedynie w samotności. Tak, by nikt nie widział lub w grupie, bo to już rytuał.