Łąka.

Mina

Mina przyglądała się wilkowi. W jej oczach panowała radość a serce przyspieszało za każdym razem kiedy się zbliżali. Kiwnęła łbem i zauważyła że obok krzaka przygląda im się. Wadera przylgnęła do ziemi i czekała na odpowiedni moment. Gdy tylko szarak zbliżył się do nory, skoczyła na niego jednym, sprawnym susem i skręciła szybko kark. Była mistrzynią w polowaniu na zające. Podeszła do wilka i położyła przed nim zająca. Była na tyle głoda aby zacząć jeść sama a jednak po dłuższej chwili powiedziała:
-Częstuj się.-machnęła ogonem i poczęła jeść, zostawiajc Diablo spory kawałek.

Diablo

-Szybka jesteś. Mrugnął do niej. -Ale wspominałaś, że jesteś głodna, a więc narazie ty jedz. Przesunął pyskiem zająca w stronę wadery. -Smacznego. Ukłonił się w jej stronę. W końcu usiadł na zimnym śniegu, przyglądał się Minie. Była przepiękna.

Mina

Skłoniła nisko łeb i odgryzła spory kawałek zająca. Uśmiechała się przy tym do Diabla szczerze i niewinnie. Zaintrygował ją yen wilk a zawsze, kiedy patrzli sobie w oczy, jej serce biło o wiele szybciej. Teraz również nie spuszczała z niego wzroku. W końcu przestała jeść, podeszła do wilka i przytuliła go. Nie potrzebowała słów, wszysytko starała się wyrazić jednym gestem.

Diablo

Basior zamruczał prawie jak kot. Spojrzał na swoją przyjaciółkę i utkwił w niej wzrok na dobre pięć minut bez zbędnego odzywania się. W końcu się opamiętał. Mogło to się wydawać trochę dziwne, więc samiec szybko skierował swoje spojrzenie na łapy.

Mina

Wadera odsunęła się od wilka. Nie miała na nic siły. Sen, tylko tego potrzebowała. Myślała o dawnych czasach, o spotkanych wilkach, o swojej watasze. O życiu. I doszła do wniosku że ma ono sens.
-Diablo...pamiętasz swoją rodzinę? Masz ją jeszcze?-spojrzała swoimi złotymi oczami. Przypomniała sobie swoją matkę jak przez mgłę. Jej imię. Jak ona miała na imię? Zapomniała, po raz pierwszy zapomniała jak miała na imię jej matka. W jej pamięci tkwiła ta szara, dostojna i wiecznie szczęśliwa wadera. Wyglądała groźnie ale to było tylko pozorem. Zajrzała w głąb swej pamięci. Xandi. Tak, to imię jej matki. A ojca? Nie pamiętała. Pogrążyła się w tych myślach półsenna i zapomniała nawet o pytaniu, które zadała wilkowi.

Diablo

Basior widząc, że wadera usnęła nie odpowiedział na zadane pytanie tylko wtulił się w futro Miny. Było mu przeraźliwie zimno. W końcu ta pora nie należy do najcieplejszych. Ziewnął tylko i zamknął powieki, aby udać się do krainy snów gdzie wszystko wydaje się lepsze.

Mina

Mina nie spała. Rozmyślała o swojej rodzinie. Przyglądała się przed siebie strając się przypomnieć całe dzieciństwo. Jak miał na imię ojciec...? Tylko tą myśl miała w głowie. Wstała i podeszła do strumyka. Ujrzała ten dzień kiedy wilki z watahy przyniosły wieść o złapaniu kilku wilków.
Poranek, kilka lat temu. Słońce wstało wcześnie. Kolej na jej rodziców aby poszli na polowanie. Razem z grupą kilku innych wilków wyruszają zostawiając Minę i jej rodzeństwo samych. Wiatr wieje lekko. Mina się bawi pod opieką stada. W tej chwili wracają wilki i podnoszą alarm. Ale nigdzie nie ma jej rodziców. Przerażenie sięga granic a Mina nie ma siły na nic. Wtedy słyszy rozmowę kilku wilków, które wróciły z polowania opowiadając Alfie co się dzieje. Porwali Xandi i... i kogo? Mina nie dała rady przypomnieć sobie imienia ojca sobie imienia ojca. Siadła zrezygnowana nad potokiem. Nagle w jej myśli pojawiło się to imię...Xander. Tak! To imię jej ojca...białego wilka, który połączył się z szarą waderą, Xnadi i tak urodziła się Mina i Lobo, jej brat, któremu wilki nie rozkazały odjeść tak jak jej. Czy on jeszcze żyje? Nie wiedziała, napiła się wody i pogrążyła sie dalej we wspomnieniach.

Diablo

Samiec obudził się. Wydawało mu się, że jego sen trwa wieczność. Nie był przyjemny. Kolejny raz przypomniał sobie jak to wygnali go z Watahy. On chciał tylko pomóc, ale nie ma zamiaru tłumaczyć się sam ze sobą. Podniósł swoje cielsko i ziewnął. Podszedł do Miny, która siedziała nad potokiem. Był trochę spragniony, a więc napił się wody i przywitał się z waderą: -Witaj. Usiadł sobie. Widać było, że samica o czymś rozmyślała. Nie chciał jej wybijać z tego "transu" dlatego już nic nie powiedział.

Mina

Mina milcząco patrzyła na Diabla a nstępnie zwróciła wzrok na potok. Był lekko ścięty lodem, jej sierść falowała na chłodmy wietrze. Wciągnęła powietrze. W myślach jej krażyły te dni kiedy była jeszcze mała. Tak bardzo chciałaby odnaleźć Lobo. Dopiero teraz to sobie uświadomiła. Tyle czasu tęskniła za bratem i tyle czasu myślała że to nie jest to. Teraz w milczeniu układała wszystkie myśli. Chciała zacząć rozmowę ale nie wiedziała jak. W końcu palnęła:
-Do jakiej watahy kiedyś należałeś?
Jej oczy zalśniły ciekawością i w zadumie czekała na odpowiedź.

Diablo

Basior zamyślił się, jego wzrok był wpatrzony w wodę. -Nazywano ją Karmazynową. Odrzekł tylko, ale zaraz zapytał samicę: -A twoja? Usiadł sobie blisko wody. Chciał poczuć na sierści wiatr.