Łąka.

Nevera

O nie co teraz zrobimy ! - powiedziała przerażonym głosem. Była pewna swej śmierci. Mina i szczenię mogły zaraz umrzeć od dymu , a potem się spalić.

Mina

- Uspokój się. Nie boję się ognia, to mój żywioł!- powiedziała Mina wystarczająco wesoło aby szczenię mogło jej zawierzyć. Tak naprawdę bardzo się bała ale nie pokazywała tego po sobie. Nie miała takiego prawa. Paniki potrzebowała teraz najmniej. Wzięła Nevę w pysk i przebiegła wokół łąki. Szukała miejsca, w którym ogień był najniższy. Cofnęła się.
- Uważaj... Skaczemy przez ogień!- krzyknęła najgłośniej jak mogła i z Neverą w pysku przesadziła jednym susem płomienie. Jak się okazało, dotarła w ślepy zaułek ściana palących się drzew lub polana ognia. Podniosła szczeniaka jak najwyżej i rzuciła się w palenisko. Pokonała je w kilka sekund jednak jej łapy zdążyły się poparzyć. Odmówiły jej posłuszeństwa i wilczyca upadła. Ale ciepło płomieni zmusiło ją do biegu. Ze szczeniakiem w pysku uciekła w stronę gór.

Nevera

Mina nie uda się nam !A jeżeli dalej też są płomienie ? - powiedziała przerażona. Zamknęła oczka, aby tego nie widzieć. Wmawiała sobie że wadera wie co robi.

Mina

- Uda się! A nawet jeśli nie to warto spróbować! Lepiej przegrać mając świadomość, że zrobiło się wszystko, niż żałować, że nie zrobiło się nic.- głos jej drżał ale biegła. Zamknęła oczy, biegła na oślep. Czuła pod łapami płomienie, jej ciało przeszywał ból. Ale biegła. Miała wszystko daleko gdzieś. Nie chciała bieć, nie chciała uciekać. Chciała zginąć. Ale to nie ona biegła, to jej łapy. Same nadawały tempo. I teraz dostrzegła w sobie swoją matkę.
Tak samo odważna, tak samo silna, tak samo piękna. To nie ja biegnę, to ona biegnie. Mina wśród rozmyślań minęła płomienie. Otworzyła oczy i spostrzegła szeroki kłąb ognia. Skręciła na prawo, na las. Uderzyła łapami o ziemię z niezwykłą siłą i pognała jak najszybciej. Nevera zwisała z jej pyska a wadera starała się jak najmniej zruszyć jej łapę. Co tam łapa!- pomyślała.- Tu jest walka o życie!
Pobiegła dalej, na południe.

Nevera

Nevera bała się. Chciała już mieć wszystko za sobą. Gdy tak Mina biegła przez ogień czuła ból w jej ogonie. To już nie było że będzie trzeba odciąć jej łapę. Niech odetną ale ma żyć !

Mina

Mina znowu się przewróciła. Bała się sama siebie. Co ona wyprawiała! Nie wydostanie się stąd za nic! Ale wtedy zauważyła drogę wyjścia... Jedna jedyna dorga wśród płomieni zamykająca się przed oczami wadery. Jeszcze skunda i byłoby po nich ale ona się nie wahała. Nie miała nic do stracenia, nawet siebie samej. Skoczyła wpros w zamykające się wrota, wprost w ogień. Był to największy i najdłuższy skok w jej życiu. Uderzyła o rozgrzane kamienie. Wraz z odbiciem poczuła straszny ból. Skóra zeszła jej z łapy aż do mięsa. Ale nie poddała się. Skoczyła raz jeszcze i pobiegła nad jezioro. Musiała coś zrobić z tą łapą. Najpierw południe, potem wschód. I tego się trzymała mimo potwornego bólu.

Nevera

Mina ? Udało nam się ? - spytała z bólem. Bała się. Co jest z twoimi łapami ? - spytała znów z drżącym głosikiem.