Łąka.

Nivera

Skinęła łbem na gratulacje, w formie podziękowania. Nie odwzajemniła jednak uśmiechu, za dużo go dzisiaj.
- Mi Ciebie również - odparła. Kiedy dopowiedziała, że jest alfą, Nivera ponownie zmierzyła ją wzrokiem. Nie była może największa, wyglądała wręcz niepozornie, ale z jej oczu emanowała siła i spokój. Taki właśnie powinien być przywódca.
Po jakimś czasie Nivera ujrzała małą sarenke. Nareszcie coś przekąsi..
- Przepraszam Cię na chwilkę - rzuciła i powoli zaczęła się skradać. Nigdy nie rezygnowała z klasycznych sposób, uśmiercanie własnymi pazurami było dla niej po prostu przyjemnością.. zabójca idealny..
Kiedy była wystarczająco blisko rzuciła się na sarne. Podgryzła jej nogę, przez co dalsza ucieczka była niemożliwa. Przebiegła przed nią. Spanikowane zwierze wzywało pomocy, bezskutecznie. Śmierci nie da się uniknąć.
Wadera czmychnęła i ugryzła ją, celnie uszkadzając tchawicę. Podciągnęła zwierzę do drugiej alfy.
- Chcesz może kawałek? - zapytała rozpruwając brzuch zwierzęca. Powoli zaczęła wyciągać ulubione kąski - między innymi serce. Niektórzy go nie lubili, ale jeszcze ciepła krew w nim była dla alfy najlepszą nagrodą, a do tego dawała dużo energii. Oblizała pysk z krwi. Nie przystoi damie być brudną! Usadowiła się wygodnie na ziemi i zabrała się za kolejne partie biednej sarenki.

Azura

Azura przyglądała się całej akcji, na widok krwi lecącej z sarny, poczuła niezwykłą chęć zabijania. Ma to już od dzieciństwa, ilekroć widzi krew, popada w szał, co prawda potrafi nad tym jakoś zapanować, ale nigdy nie zapomni tego uczucia, gdy szpony wbijają się w głąb ciała, bez opamiętania. Czasem gdy wilczyca jest sama, potrafi polować żeby zabić, dla frajdy. To chyba ta najmroczniejsza część wilczycy o której nikt nie wie, i nikt nie ma się dowiedzieć. Spokojna i miła Azura, ta o którą starała się przez lata, nie może zabijać od tak, w oczach jej nie ma miejsca na żądze mordu! Gdy Nivera podeszła Azura była już spokojna.- Dziękuje, chętnie coś przekąszę- powiedziała biorąc wielki kawał udźca sarniego. Wzięła go pod łapę i zaczęła rwać na mniejsze kawałki, aby łatwiej jej było go przeżuć, ostatni kęs wzięła jednak w całości. Oblizała łapy i pysk po czym patrząc w niebo zapytała.- Wierzysz w smoki i inne mityczne stworzenia? Ja wierze, choć nigdy owego nie było dane mi zobaczyć.- Spojrzała na Nivere.

Nivera

- Wierzę - odparła lakonicznie. Niverze zaś dane było oglądać gryfy, nie wspomina tego jednak miło. Ciągłe walki z nimi za młodu zadały bliznę na całe życie.
- Chciałabyś kiedyś spotkać, np. smoka? - zapytała po chwili kładąc łepek na łapkach. Miło jej się rozmawiało z Azurą.

Azura

-Hmm, smok. Zawsze lubiłam smoki, wydawały mi się zawsze takie dumne i potężne, o królewskim charakterze.- Azura rozmarzyła się, wydawało jej się że lata w przestworzach jako smok. Przymknęła oczy, miała teraz minę rozmarzonej, spokojnej i szczęśliwej wilczycy. Wiatr powiewał w jej sierść.- Może kiedyś wybierzemy się w poszukiwania smoków- wilczyca otworzyła oczy, ale jeszcze myślała o lataniu.

Nivera

Obserwowała uważnie wilczycę. W sumie Niverze smoki były obojętne, ale postanowiła ten fakt zostawić dla siebie.
- Poszukiwanie smoków? - zaciekawiła się wadera. Pierwszy raz ktoś proponował jej coś wspólnego. Większość bała się jej.. Azura była inna.
- W sumie.. może one same do Nas przylecą? - mruknęła trochę innym głosem niż zazwyczaj. Rozmarzonym.
- Chciałabym mieć własnego smoka, choć to grzech je więzić - dodała po chwili.

Azura

-Nie chodzi mi tu o posiadanie smoka, ale o zapoznanie się z nim, może wtedy on sam chciałby przewozić nas na swoich plecach.- Spojrzała na Nivere, nie była ona już taka jak przed chwilą, może dla tego że wilczyca ją poznała, stała się dla niej trochę bliższa ?.- A co powiesz o gryfach ? - Zapytała zaciekawiona, Nivera była dla nie zagadką, ale Azura nie chciała napierać, może z czasem wilczyca sama się otworzy. Azura sama nie lubiła otwierać się na wszystkich, wolała nosić swoją maskę, gdyby nie " on" ... coś może było by inaczej. Ale po co gdybać, co się miało stać, to się stało, a co ma się stać ma, to się stanie.

Nivera

- Gryfy? - powtórzyła po Azurze, a jej głos nieco zadrżał. Wbiła wzrok w ziemię i otworzyła lekko pyszczek.
- Nienawidzę ich - odparła po chwili powracając wzrokiem na rozmówczynie. Nie zamierzała się tłumaczyć ani nic, po prostu nie czuła żadnych pozytywnych uczuć do tych stworzeń. W jej oczach pojawił się zawistny błysk.

Azura

Azura zauważyła reakcje Nivery, zauważyła że może mieć jakieś traumatyczne przeżycia związane z owymi stworzeniami, ale jak już wcześniej postanowiła nie będzie naciskać. Spojrzała na chmury.- Albo będzie padać deszcz, albo za chwile stanie się coś niemiłego.- Powiedziała przez śmiech.- Wiesz, że jeszcze ani razu nie udało mi się czytanie z chmur? Jednak za każdym razem to robię... lubię mieć nadzieje. - Wydawało by się jakby wilczyca zaraz miała się rozpłakać po wypowiedzeniu tego ostatniego zdania, ale jednak nie. Zawiał silny wiatr... i po chwili...

Nivera

Obserwowała uważnie wilczycę, jej zachowanie miejscami było dziwne. Jakby w sercu miała dziwny ból..
- Co powiesz na to, aby wybrać się nad wodospad? - mruknęła cicho. Miała niewytłumaczoną ochotę pójść nad wodę.
- Albo nie - dodała i wstała. Powoli odwórciła się i poszła, nie czekając na Azure.

Azura

Azure nie zdziwiła reakcja Nivery, w końcu była z watahy mroku, samotnik. Z racji że poczuła się trochę senna postanowiła powrócić do swojego legowiska. Chwile po opuszczeni krainy przez Nivere, wilczyca wstała i wyszła.

/sorki, wczoraj się wkurzyłam, a tak czy siak dziś musimy kończyć, bo obóz. ~Nivera