Skała pod wodospadem.

Arise

- Czyli że moje gadanie na nic się nie przydało - westchnęła - w takim razie nie mam powodu tłumaczenia po co to mówiłam. wilczyca usiadła i owinęła łapy ogonem i chwilę milczała, chciała coś sobie uświadomić. po chwili wstała i zaczęła dreptać w kółko.
- Spójrz na mnie - rzekła i stanęła tuż przed oczami Jast - jestem chuda, mam chude długie łapy jak coś tak mizernego jak ja może być silne w jakikolwiek sposób. hmm... - myślała przez chwilę - tak, właśnie tak te złapanie myszy było fartem tak jak złapanie dzika, przez wilka z opowieści, ale ja nie rozpamiętuje tego co było po to aby zamarznąć w ciemnej norze, tobie też to radzę.
Arise uśmiechnęła się, tym razem szczerze i krążyły jej w głowie jakieś szalone pomysły.

Jast · Gość

Jast przemyślała to, co mówiła przed odpowiedzią Arise. Ona jednak widziała w waderze mocną, zwinną i szybką.
-Wiesz-zaczęła. Moim zdaniem jesteś zwinna i szybka, bo jesteś chuda i mała. Jesteś mocna, bo taką długą drogę przebyłaś żeby dopaść jelenia. Bardzo długo goniłaś za nim, ale nie znalazłaś, ale to może się każdemu przydarzyć. Jesteś zwinna, bo myszki przecież też miały swoją wagę i mogły Ci uciec. Jakoś te myszki nie były przepadkiem. Przynajmniej ja tak sądzę...- skończyła dorosła wilczyca. Ona właśnie wytykała jej zalety, a ona przecież jest dorosła i gorsza? Wstyd, totalny wstyd! Żeby dorosła, pewna siebie wilczyca kuliła się przed dorastającym wilkiem? Jak to możliwe, że jej się odmieniło? Jast nie wierzyła sobie. Myślała sobie, czy naprawdę dać sobie jeszcze jedną szansę, czy nie ma sensu tego ciągnąć dalej. Myślała nad tym. Jeżeli wybierze samobójstwo, nie będzie odwrotu. Może będzie trenować? Tylko gdzie i kiedy? Wadera miała nadzieję, że Arise odczyta jej myśli, że ją pocieszy, bo Jast jest na skraju śmierci.

Arise

Arise zrobiła kwaśną minę jakby przed chwilą najadła się szczawiu, po którym miała zawsze miała zgagę. Myślała chwilę co ma robić "jeszcze się na mnie rzuci" myślała przerażona.
- Droga Jast - zaczęła trochę niepewnie - Strasznie się nad sobą użalasz, wiesz dlaczego nie złapałam tamtego jelenia? Bo się go bałam. Myślisz że ty byś sobie z nim nie poradziła ha ha ha - zaśmiała się głośno.
Wadera rozluźniła się i zamerdała ogonem wpatrując się swoimi ślepkami w smutne i wypalone oczy Jast.
- Nie siedź tak jak nad grobem, nie warto wypominać tego co było. Trzeba walczyć o swoje bo można szybko zamarznąć. z uśmiechem podeszłą do wody i zaczerpnęła kilka łyków cały czas oglądając się na Jast. "No tak w końcu wataha nocy to nie to samo co wataha wody" pomyślała na koniec.

Jast · Gość

Wadera podniosła pysk w górę. Dzięki Bogu, Arise odczytała częściowo jej myśli. Wilczyca jest częściowo zrównoważona, o czym jeszcze Arise nie ma pojęcia. No, ale czasem też jest dzika...
-Wiesz, wczoraj mówiłaś, że zgubiłaś trop jelenia- podeszła bliżej do wilczycy.-Nie wątpię, żebym go złapała, ale nieźle bym się zdyszała. W sumie to właściwie nie warto wspominać co było... Masz całkowitą rację. Dziękuję- Jast miała okropną ochotę objąć waderę, jednaj w ramach podziękowania delikatnie musnęła językiem polik wadery.

Arise

Pozytywnie zaskoczona zajściem, czuła satysfakcję z tego że komuś chodź trochę pomogła. Była również trochę zmieszana ale szczęśliwa.
- Wiesz od niedawna coś mnie niepokoi, coś złego wisi w powietrzu, no ale nie wiem co -przez chwilę myślała - ale nic, pewnie mi się tylko wydaje.
Po tych słowach otrzepała się i ziewając zwróciła się do Jast
- Wiesz ja już pójdę, trochę zmarzłam.
Po chwili oddaliła się i z łagodną miną opuściła to miejsce.

Arise

Trochę zaskoczona zachowaniem Jast, podniosła łeb z dumą że mogła komuś chociaż odrobinę pomóc. To był pierwszy raz odkąd tu jest, z resztą to jedyny wilk tutaj którego zdołała poznać. Trochę to było rozczarowujące ale Arise nie zamierzała spocząć na laurach. Tyma czasem przypomniała sobie o pewnym fakcie i zadrżała.
- Chodzą słuch że nie jest tu do końca bezpiecznie. Coś wisi w powietrzu.
Uniosła głowę i nasłuchiwała.
- Wiesz, ja już pójdę, do zobaczenia później.
Po tych słowach zaczęła powoli oddalać się i w końcu zniknęła gdzieś w gęstwinie.

Jast · Gość

-Dziękuję- Szepnęła. Może do siebie, albo do góry? W każdym razie, pewnie był to duch, co wcielił się w Arise, by mnie uratować. Udało się. Wadera cieszy się z tego wyboru. Rozejrzała się wokół siebie, a później postanowiła opuścić to miejsce. Jak myślała, tak zrobiła. Powędrowała so swojej nory.

Nivera

Nivera przybiegła nad wodospad. Ostatnio za wiele się działo - cała ta tajemnicza postać której ofiarą prawie się stała i myśli, nie dające jej spokoju. Drążyły w jej głowie dziury, milion dziur, tak bardzo bolesnych, dobijając się do zagojonych wspomnień, na nowo rozpalających ich żar.
Alfa usiadła obok strumienia. Nie przyszła się bawić, chciała odpocząć patrząc w błyszczący na niebie księżyc, dający jej tak błogie uczucie. Kochała w niego patrzeć, napawał ją siłą, jakże potrzebną na stanowisku alfy.
Opatuliła się ogonem i spojrzała w wodę. Myślała, ale nie traciła na czujności - ostatnio za często spotykała Tajemniczą Istotę. Lęk przed nią zamieniał się w czystą obsesje. Nivera wariowała. A na dodatek, siedziała tu teraz sama, przy wodospadzie który zagłuszał wszystko w około - kto wie, może nawet kroki napastnika?

Liva

Niespodziewanie nad wodospad przybiegła Liva. Była szczęśliwa, że mogła rozejrzeć się po okolicy. Zobaczyła smutną Niverę. Postanowiła się z nią przywitać.
-Witaj, Nivero. Dlaczego jesteś smutna?
Zapytała się czule. Bardzo nie lubiła, kiedy inni są smutni. Lubiła patrzeć, jak są szczęśliwi, śmieją i bawią się, a nie są ponurzy. Rozmyślała, czy może zostać, czy lepiej iść. Postanowiła zostać i zobaczyć, czemu alfa Watahy Nocy się smuci. Chciała ją wesprzeć, podobnie jak wszystkich na tym świecie.

Nivera

Nivera ledwo usłyszała kroki, podskoczyła. Rozejrzała się kurczowo po otoczeniu i ujrzała wilczycę.
- Skąd wiesz jak mam na imię i dlaczego twierdzisz, że jestem smutna? - zapytałam zimno z uniesioną głową. Nie była smutna. Po prostu musiała poukładać sobie w głowie wszystkie te nierozwiązane sprawy.
- Nie znam Ciebie ja, skąd więc ty znasz mnie? - zapytała, mierząc od stóp do głów szarą wilczycę. W sumie, to mogła ją znać - w końcu była alfą.
Zaczęła kroczyć w okół przybyszki, obwąchując ją.
Uff, jak to dobrze, że to nie była tamta istota...