Skała pod wodospadem.

Anahata

Anahata potrząsnęła pyszczkiem odgarniając czuprynę z oczu.
-Ja Ci dam!- krzyknęła i zaśmiała się serdecznie, po czym skoczyła na wilka jak szczeniak, który bawi się z rodzeństwem. Razem wpadli wody i wybuchnęli śmiechem. Anahata poczuła, że coś w niej odżywa. Że znów czuje się potrzebna, że to, że umie się cieszyć z życia nikogo nie irytuje, nie denerwuje. Chciała trwać w tej chwili, gdzie była otoczona wilkami, które umiały nie być zadumanymi pesymistami. Taki był HaDaLoo, wilk, który ją wychował. Kochała go, ale on nie umiał okazywać radości. Tłumił ją w sobie i każdy wesoły ruch Any wprawiał go w dziwny nastrój. Jakby coś sobie przypominał. Anahata zastygła w wodzie zamyślona. Gdy zamrugała parę razy i powróciła do rzeczywistości ujrzała zaciekawioną minę Fushigiego. Przyjrzała się wilkowi. Miał przejmujące spojrzenie. Takie głębokie. Takie szczere i prawdziwe. Po tym jak wpadli do głowy, Fushigiemu oklapła czupryna, co wyglądało komicznie. Wadera zaśmiała się głośno, podniosła łapę i trzasnęła nią w taflę wody ochlapując Fushigiego.

Fushigi

Fushigi cały czas się śmiał.
- Osz ty! - krzyknął wesoło skacząc na śnieżnobiałą waderę w celu przewrócenia jej do lodowatej wody. W sumie, to temperatura panująca w wodospadzie mu nie przeszkadzała.
- Deina, dawaj do nas - odparł do alfy szczerząc się jak głupi. Naprawdę fajnie się bawił, dawno nie miał okazji pośmiać się w towarzystwie fajnych wilków.
Fushi powoli wygramolił się na brzeg i otrzepał energicznie. Po tym położył i bawił się łapkami wodą, patrząc na Ane.

Anahata

Ana przypłynęła na brzeg i położyła się w wodzie. Nie czuła, że ta woda jest zimna, a raczej kojąca. Była spragniona, więc zaczęła chłeptać wodę. Po paru łykach lodowatej cieczy odchrząknęła i spojrzała na Fushigiego. Wyraźnie się jej przyglądał. Mogłaby się zdenerwować, jak to ma w zwyczaju, gdy ktoś się w nią wpatruje, ale nie umiała. Patrzyli sobie w oczy dobre 5 minut. Patrzyła w oczy Fushigiego i patrzyła. Chciała coś z nich wyczytać, ale były tak tajemnicze, a zarazem takie otwarte, że były za trudne do zrozumienia. Jego oczy były zwierciadłem jego duszy, a widocznie jego dusza była tak skomplikowana, że trudno było dotrzeć do tego co myśli, co czuje.

Fushigi

(niechaj kolejna Deina odpisze, bo kolejkę olaliśmy Wide grin

)

Zmierzył wzrokiem Camomile która leżała nieopodal, następnie powrócił wzrokiem na wadery z Watahy Wody. Otulił się ogonem i położył łepek na łapkach próbując się nieco ogrzać - wiatr + pływanie w zimnej wodzie sprawiły, że nieco zmarzł.
- Nie mogę doczekać się 'prawdziwej' wiosny - mruknął po chwili namysłu. Uwielbiał moment gdy wszystko kwitnie, kwiaty, drzewa, budzą się niektóre zwierzęta.
Ziewnął szeroko. Robił się nieco senny.

Anahata

(Deina po mnie odpisze Wide grin

)
-Mogłyby się już jakieś niedźwiedzie pobudzić- powiedziała, nawet nieco rozmarzona-dawno nie jadłam niedźwiedziego mięsa i dawno nie polowałam jak prawdziwy wilk.
Co jak co, ale polowania na sarny to dla wilków żaden wysiłek.

Fushigi

Wilk wyszczerzył oczy. Ana polowała na niedźwiedzie? Nieźle. On w sumie nigdy nawet nie próbował, owe zwierzęta wydawały mu się za silne. W końcu, były 2 razy większe od niego.
- Ja nigdy nie polowałem na niedźwiedzie.. - mruknął nieśmiele. W końcu - jako samiec poczuł się nieco gorszy niż Anahata. Zarumienił się.
- Za to polowałem na bizony, z rodzicami i brać.. - tutaj urwał. Ostatnio za często o nich wspominał. Dość. Przecież on tak naprawdę to w sumie nie ma braci, a przynajmniej nie są godni aby tak ich nazywać. Nieco zamarł, zamyślił się. Po chwili jednak pokręcił łebkiem i powrócił wzrokiem na Ane. Zadał dość nietypowe pytanie.
- Obawiałaś się kiedyś czegoś?

(Deina się potem wbije Happy

)

Anahata

Waderę zaskoczyło pytanie-Hm... Chyba ten, kto się nigdy niczego nie obawia, nie jest odważny, a głupi- powiedziała-Owszem, obawiałam się. W dzieciństwie miałam dużo czasu do przemyśleń. Najbardziej obawiałam się tego, że na zawsze będę skazana na siedzenie i rozczulanie się nad sobą, jak to robiły wilki napotkane przeze mnie. Chciałam być indywidualistką, żyć pozytywnie nastawiona do innych, ale ta większość pesymistów i smutasów mnie dobiła. Coraz częściej zastanawiałam się nad sensem dalszej wędrówki i poszukiwaniem swojego stada. Obawiałam się, że nie wytrzymam do końca, że zostanę tu i będę taka jak tamci.
Anahata wbiła wzrok w ziemię, a przed oczami stanął jej obraz, który towarzyszył będzie jej aż do śmierci. Umierająca matka. Gasnąca.
-A gdy wyruszyłam dalej i zyskałam siły, wiedziałam, że ktoś tu na mnie czeka. Że w końcu będą tu wilki, które mnie zrozumieją.
Wzruszona wadera uroniła łzę, która spadła do wody. Anahata podniosła łeb i spytała się cicho-A Ty? Czy czegoś się obawiałeś?

Fushigi

Fushigi uważnie przysłuchiwał się wilczycy. Jej łza nieco go zabolała, może nie powinien zadawać takich pytań?
- No cóż.. - zaczął powoli. Nie wiedział czy się otworzyć, ale przy swojej grupie chyba mógł.
- Goni mnie przeszłość. Gdziekolwiek nie będę zawsze mnie dopadnie. Chęć zemsty mnie zgubiła - odparł nieco drżącym głosem.
- Straciłem przez to własnych braci, chociaż.. nigdy nie miałem takich prawdziwych. Oni po prostu istnieli, ale nie byli, ciężko mi to nazwać - dodał po chwili. Spuścił łepek. W końcu nie były to jego najweselsze wspomnienia.

Deina

Deina nadal leżała skulona na kamieniu, powoli wstawał świt. Jasne słońce odbijało się od tafli wielkiego wodospadu. Czy jest coś piękniejszego niż wiosenny poranek? Owszem, woda o wschodzie słońca. Wadera nie przespała całej nocy, no trudno. Bo kto by zasnął po dniu tak pełnym wrażeń? Deina ochoczo wstała i uśmiechnęła się do wszystkich.
- Dzień Dobry - odpowiedziała na powitanie.
Zniżyła nisko głowę przed przepięknie oświetlonym wodospadem i napiła się go z pragnieniem. Wytarła pysk łapą i przycupnęła na skale.
(wybaczcie, nie było mnie trochę ^-^)

Anahata

-Rozumiem to.
Nie wiedziała co jeszcze powiedzieć. Chciała pocieszyć jakoś Fushigiego. Bez słów położyła się obok niego i spojrzała na niego z wewnętrznym współczuciem. Rozumiała go. Dlaczego?- po prostu, rozumiała. Nie umiała racjonalnie tego wytłumaczyć. Czuła, że go rozumie, że on ją również. Nie bolało ją jego pytanie. Potrzebowała się otworzyć. Potrzebowała wyrzucić z siebie to, co zawsze ją przygnębiało i nie pozwalało normalnie funkcjonować. Poczuła się czysta. Patrząc na wyraźnie zmartwionego wilka poczuła, że nie widziała wilków smutnych, a widziała wilki niezadowolone z życia, widziała pesymistów. Wilk smutny leżał obok niej. Coś go dusiło.
-Niech nie dobija Cię przeszłość. Co było, minęło. Musisz patrzeć do przodu, bo inaczej przeszłość Cię dogoni i zabije.