Juergen

Juergen

1. Imię(imiona): Juergen, Tajfun

2. Wiek: 5 lat

3. Rodzina: Możliwe, że błąka się gdzieś po świecie w poszukiwaniu szczęścia. Właściwie Juergen nie pamięta ich imion ani wyglądu. Po tragicznym rozdzieleniu nigdy ich ponownie nie spotkał. We wspomnieniach ma jedynie ciepły dotyk swojej matki.

4. Wygląd: Jego futro jest kruczoczarne i matowe, jedynie na głowie ma biały kolor, wygląda to jakby pysk był przykryty cienką warstwą śniegu lub maską, która chroni jego prawdziwe oblicze. Ogon wilka jest puszysty i długi, zazwyczaj opadający na ziemię. Pazury silne i grube, odpowiednie do zadawania dotkliwych ran. Oczy Juergena są krwistoczerwone, nie do końca pasują do jego realnej natury, stanowią tylko trochę niewygodną pamiątkę po przodkach. Ze względu na ich kolor unikały go szczenięta bojąc się jego spojrzenia. Sierść na grzebiecie jest nieco dłuższa, jest ona ozdobą i chlubą wilka.

5. Charakter: Jest bardzo energicznym i impulsywnym wilkiem. Nie lubi się „spowiadać” ze swojej przeszłości, ani mówić o swoich uczuciach. Stara się odgrywać twardego, niewzruszonego i obojętnego. Jednak tak naprawdę w głębi serca można dostrzec w nim wiele dobra. Zawsze wywiązuje się z obietnic, jest honorowy i spragniony sprawiedliwości. Ma wojowniczą duszę, nigdy się nie poddaje i walczy do końca, jest w stanie znieść wiele dla obrony swojej sprawy. Bardzo przywiązuje się do miejsc i często wraca w te ulubione. Najchętniej nie sam, ale z tymi, którzy na to zasługują. Łatwo go wyprowadzić z równowagi i tak samo szybko jego złość przemija. Jednak, jeśli chodzi o bardzo poważne sprawy jest nieustępliwy, a nawet czasem nie pogardzi tym, aby się zemścić. Lubi przebywać w towarzystwie, rzadko miewa złe dni, kiedy woli być sam. Jest typem upartym i trudno jest przyznawać mu się do błędów. Nie należy do marzycieli, stara się twardo stąpać po ziemi bez niepotrzebnego bujania w obłokach. Głęboko wewnątrz jego duszy spoczywają nieujawnione lęki, które mogą ukazać się w każdej chwili, nie wiadomo, jaki impuls potrzebny jest do tego, aby się ujawniły. Czasem jest za bardzo ufny oraz pewny siebie, co bywa zazwyczaj fatalne w skutkach. Nie lubi być złośliwy, lecz kiedy trzeba potrafi ugryźć w serce i to nie za pomocą kłów. Uwielbia się ruszać, właściwie nie ma dnia, kiedy by nie biegał czy pływał. Jego energiczna natura nie pozwala mu siedzieć bezczynnie w jednym miejscu. Z wiadomych tylko dla niego względów unika bycia samotnym nocą. Krążyło o nim niegdyś wiele plotek, jako by był straszną, krwiożerczą bestią pożerającą szczenięta. Mimo, że owiał się tak złą sławą i budził grozę wśród szczeniaków, starał się być miły i zawsze wyrozumiały wobec nich. Jego serce jest przepełnione nienawiścią jedynie do ludzi oni, bowiem zgotowali mu los niewolnika i pośmiewiska. Dlatego szuka miejsca będącego jak najdalej od nich. Mimo że jest wilkiem uwielbia jeść owoce. Nie wydaje się dla niego to dziwne w żaden sposób. Za dorodne czerwone jabłko potrafi zrobić prawie wszystko. Kocha przede wszystkim słońce, uwielbia bez końca grzać się w jego promieniach, dlatego też nie cierpi zimy oraz śniegu pośród którego trudno mu się ukryć by polować. Czuje wtedy, że umiera z braku ciepła i oczywiście ukochanych owoców.

6. Historia postaci: Jego wspomnienia z lat najmłodszego dzieciństwa, są niemal całkowicie wymazane, pamięta jedynie ciepły dotyk matki i nic poza tym. Nawet nie wie jak wyglądała ona i czy poza nią był jeszcze ktoś inny w jego rodzinie. Kiedy był jeszcze mały został brutalnie wyrwany z legowiska przez ludzi. Juergen pamięta jedynie ciasne pomieszczenie wypełnione drewnem i mnóstwem ludzkich rupieci. Wewnątrz stała również mała klatka, w której był zamykany od czasu do czasu, od tak sobie. Nadano mu wtedy od tak imię Tajfun. Codziennie odwiedzał go człowiek i dawał jakieś ochłapy do jedzenia. Czasem był wiązany na łańcuchu przed szopą i dręczony kijem. Był obiektem dziwnego, niezrozumiałego dla niego eksperymentu. Próbowano za wszelką cenę wzbudzić w nim nienawiść do ludzi i zwierząt. Kiedy był już dosyć duży i silny przynoszono mu małe szczeniaki, aby ten je zagryzł, jednak z marnym skutkiem, za każdym razem puszczał je wolno, nie widział, bowiem sensu w znęcaniu się nad nimi. Przez ponad rok granice jego świata wyznaczał gruby łańcuch i mała ciemna szopa. Juergen czuł się coraz silniejszy, dlatego postanowił uciec. Pewnego dnia, gdy tylko drzwi składziku otworzyły się i człowiek otworzył ciasną klatkę, wilk bez zahamowań rzucił mu się na szyję i zacisnął na niej szczęki. Dzięki temu był nareszcie wolny. Postanowił, że znajdzie godne miejsce gdzie może spokojnie żyć, bywał w wielu watahach, ale w żadnej nie zabawił na długo. Dlatego teraz na nadzieję, że tu odnajdzie swój prawdziwy dom.